De dag van de eh... flatus
Omdat we sinds gisteravond met wat meer personen op de camping slapen, werd er vanmorgen een extra auto ingezet om iedereen naar het Dorpshuis te vervoeren.
Ondertussen heeft iedereen al een vaste plek in dezelfde auto, maar dat was vandaag natuurlijk weer anders. Jack liep nog zoekend over de parkeerplek rond toen alle autodeuren al gesloten waren. Na een week samenwerken begrijpen we elkaar zonder al te veel overleg, maar nu begreep hij mijn grap verkeerd toen ik hem aangaf dat hij er echt niet meer bij kon. Voordat ik kon vertellen dat we wel even konden inschikken, had hij al besloten dat hij ging lopen. Een heerlijke ochtendwandeling van drie kilometer later kon hij er gelukkig de humor van inzien.
De jongens hebben weer twee rondes gespeeld, de meiden speelden alleen 's ochtends. De concentratie druipt er af als je tussen de borden loopt. Tot het moment dat de stilte wordt onderbroken door een enorme eh, flatus (scheet, (buik)wind, ruft). Wie deze produceerde zal ik voor nu even in het midden laten, maar het heeft een grote mond en is niet zo groot. Een vergunning voor luchtvervuiling is bijna aangevraagd, maar we hopen dat het bij één keer blijft. Aan het einde van de dag staat er een tussenstand met uitzicht op een spannende strijd om eerste en derde plek morgen.
In de tussentijd is Martijn van IJzendoorn gestart met de simultaan. Een stuk of vijftien man en vrouw zit in een driekwart cirkel te hopen om niet te snel van het bord geveegd te worden. Sommigen krijgen wat advies van de kampioen van Nederland en schijven worden wel eens teruggezet. Een ander begint zelfs weer overnieuw met de stand voordat het verloren was en krijgt wat advies van omstanders. Martijn lijkt alles goed te vinden en haalt alsnog een goede score. Vanaf half vier tot elf uur 's avonds gaat hij bijna non-stop door, met alleen een pauze om wat pasta te eten.
Alle restjes van deze week wordt geserveerd en iedereen die aanwezig is mag aanschuiven. Maar de keuken lijkt voldoening te krijgen door uitdagingen voor ons te vinden. Deze keer besloten de stoppen elke keer door te slaan, waardoor we niet alle frituurpannen tegelijk kunnen gebruiken. Uiteindelijk overwinnen we ook dit obstakel en staan de patatten met snacks niet eens zo heel erg laat klaar.
Omdat het vrijdag is, mogen we een uurtje langer in het Dorpshuis blijven. Wat natuurlijk betekent dat er een uurtje meer tijd is voor de weerwolven. Ook Martijn loopt nog zijn rondjes. Al met al nog een hele gezelligheid hier. Hopelijk dat de gemoedelijkheid morgen ook blijft bestaan als de laatste strijd gestreden is.
Toegevoegd op: 14-07-2017 22:40 door Damclub Eye-T Webdesign / OG
